کد مطلب:97357 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
قضات حكومت تو نباید از كسانی باشند كه از ثنای ستایشگران به خودبینی افتند و به جانب فریبكاران متمایل شوند، البته چنین افرادی اندكند. [صفحه 129] سپس شخصا از قضاوت او بسیار مراقبت كن و به او فراوان ببخش تا او را بهانه ای- برای گرفتن رشوه- در كار نباشد و نیازش به مردم كم شود و چنان مقامی به او ده كه دیگران كه خاصان حكومت تواند در «تضعیف وی» طمع نورزند، و از خطر بدگوئی- حسودان- نزد تو ایمن گردد. پس در امر قضاوت نیكو بیندیش كه این دین، پیش از این در دست اشرار اسیر بوده، كه با هوس خود در آن عمل می كردند و به وسیله آن دنیا را می جسته اند»[1].
انكه رسیدگی امور مختلف او را به تنگنا نیفكند و دادخواهان بر او چیرگی نیابند و در لغزش اصرار نورزد و چون حق را شناخت و در بازگشت به آن ناتوان نماند و هرگز به آزمندی نگراید و در بررسی كارها ژرف بین باشد، آنكه بیش از دیگران در موارد شك و شبهه توقف می كند و به منطق و استدلال پای بند است و از رفت و آمد دادخواهان كمتر از هر كس دلتنگ می شود و برای كشف مسائل داوری شكیبا است و چون حقیقتی بر او آشكار شد با قاطعیت فرمان می دهد.
صفحه 129.